Bagheera Kipling - araƱa vexetariana

En AmĆ©rica Latina vive unha araƱa Ćŗnica Bagheera Kipling. Esta Ć© unha araƱa saltadora, el, como todo o grupo, ten grandes ollos agudos e unha habilidade incrible para saltar. Pero tamĆ©n ten un trazo que o fai destacar entre as 40000 especies de araƱas: case Ć© vexetariano.

Case todas as araƱas son depredadoras. Poden cazar usando varios mĆ©todos, pero ao final todos succionan os Ć³rganos internos licuados da vĆ­tima. Se consumen plantas, Ć© raro, case accidental. AlgĆŗns poden tomar nĆ©ctar de cando en vez para complementar a sĆŗa dieta de carne. Outros inxiren accidentalmente o pole mentres reciclan as sĆŗas teas.

Pero o Bagheera de Kipling Ć© unha excepciĆ³n. Christopher Meehan da Universidade de Villanova descubriu que as araƱas usan a asociaciĆ³n de formigas e acacia. As acacias usan as formigas como protectoras e proporciĆ³nanlles acubillo en espiƱas ocas e saborosos crecementos nas sĆŗas follas chamados corpĆŗsculos do Cinto. Os baghears de Kipling aprenderon a roubar estes manxares Ć”s formigas e, como resultado, convertĆ©ronse nas Ćŗnicas (case) araƱas vexetarianas.

Mian pasou sete anos observando as araƱas e como obteƱen a comida. Demostrou que as araƱas case sempre se poden atopar nas acacias onde viven as formigas, porque os corpĆŗsculos do cinto crecen nas acacias sĆ³ en presenza de formigas.

En MĆ©xico, os corpos do Cinto constitĆŗen o 91% da dieta da araƱa, e en Costa Rica, o 60%. Con menor frecuencia beben nĆ©ctar, e aĆ­nda mĆ”is raramente comen carne, comendo larvas de formigas, moscas e mesmo membros da sĆŗa propia especie.

Meehan confirmou os seus resultados ao analizar a composiciĆ³n quĆ­mica do corpo da araƱa. Mirou a relaciĆ³n de dous isĆ³topos de nitrĆ³xeno: N-15 e N-14. Os que comen alimentos vexetais teƱen niveis mĆ”is baixos de N-15 que os que comen carne, e o corpo de Bagheera Kipling ten un 5% menos deste isĆ³topo que outras araƱas saltarĆ­n. Meehan tamĆ©n comparou os niveis de dous isĆ³topos de carbono, C-13 e C-12. Descubriu que no corpo dunha araƱa vexetariana e nos corpos do Cinto hai case a mesma proporciĆ³n, que Ć© tĆ­pica dos animais e dos seus alimentos.

Comer becerros de cinto Ć© Ćŗtil, pero non tan fĆ”cil. En primeiro lugar, estĆ” o problema das formigas gardas. A estratexia de Bagheera Kipling Ć© o furtivismo e a manobrabilidade. ConstrĆŗe niƱos nas puntas das follas mĆ”is antigas, onde raramente van as formigas. As araƱas escĆ³ndense activamente das patrullas que se acheguen. Se estĆ”n acurralados, usan as sĆŗas poderosas patas para dar un salto de lonxitude. Ɓs veces usan a rede, colgando no aire ata que o perigo pasou. Meehan documentou varias estratexias, todas elas probas da impresionante intelixencia pola que son famosas as araƱas saltadoras.

AĆ­nda que o Bagheera de Kipling logra escapar da patrulla, aĆ­nda hai un problema. Os corpos do cinto son moi ricos en fibra, e as araƱas, en teorĆ­a, non deberĆ­an poder facerlle fronte. As araƱas non poden mastigar a comida, dixiren as sĆŗas vĆ­timas externamente usando veleno e zumes gĆ”stricos, e despois "beben" os restos licuados. A fibra vexetal Ć© moito mĆ”is dura e aĆ­nda non sabemos como a manexa a Bagheera de Kipling.

En xeral, paga a pena. Os corpĆŗsculos do cinto son unha fonte de alimento dispoƱible durante todo o ano. Usando a comida doutras persoas, os Bagheeras de Kipling prosperaron. Hoxe pĆ³dense atopar en todas partes de AmĆ©rica Latina, onde as formigas "colaboran" coas acacias.  

 

Deixe unha resposta