Tipos de reproduciĆ³n de cogomelos

Hai tres tipos de reproduciĆ³n fĆŗngica: vexetativa, asexual e sexual. Moitas veces substitĆŗense no proceso de crecemento e desenvolvemento de fungos.

PropagaciĆ³n de cogomelos

A reproduciĆ³n vexetativa dos fungos prodĆŗcese ao desprender partes do micelio, asĆ­ como a brotaciĆ³n, clamidosporas, artrosporas e xemas. O illamento de partes do micelio Ć© o principal mĆ©todo de propagaciĆ³n vexetativa dos fungos. O micelio pode formarse en calquera parte do antigo micelio que conteƱa unha cĆ©lula capaz. Axeitadas para a reproduciĆ³n tamĆ©n son Ć”reas de micelio non celular. Este mĆ©todo de reproduciĆ³n Ćŗsase no cultivo de cogomelos comestibles domĆ©sticos.

A brotaciĆ³n Ć© un mĆ©todo de propagaciĆ³n vexetativa de fungos. AtĆ³pase en fungos con talo parecido a lĆ©vedo. Durante este proceso, a cĆ©lula filla sepĆ”rase da cĆ©lula nai coa axuda dun tabique e despois funciona como un organismo unicelular separado. NĆ³tese que a cĆ©lula de levadura non pode brotar indefinidamente. O nĆŗmero de divisiĆ³ns perfectas pĆ³dese establecer polos aneis quitinosos, que son visibles no lugar da separaciĆ³n dos riles. As cĆ©lulas de levadura vellas son mĆ”is grandes que as novas, pero o seu nĆŗmero Ć© menor.

As artrosporas son cĆ©lulas especiais de propagaciĆ³n vexetativa dos fungos, o seu outro nome Ć© oidia. Xorden como resultado da divisiĆ³n das hifas, partindo das puntas, nun gran nĆŗmero de procesos, que posteriormente darĆ”n vida a un novo micelio. Oidia ten unha cuncha fina e unha vida Ćŗtil curta. TamĆ©n se poden atopar noutras especies de cogomelos.

As xemas son unha subespecie de oidia, distĆ­nguense por unha cuncha mĆ”is grosa e de cor mĆ”is escura e tamĆ©n duran mĆ”is. As xemas atĆ³panse nos marsupiais, asĆ­ como en manchas e imperfecciĆ³ns.

As clamidosporas son necesarias para a propagaciĆ³n vexetativa dos fungos. TeƱen cunchas densas de cor escura e toleran condiciĆ³ns duras. Xorden a travĆ©s da compactaciĆ³n e separaciĆ³n do contido das cĆ©lulas individuais de micelio, que durante este proceso estĆ”n cubertas cunha densa cuncha de cor escura. As clamidosporas separadas das cĆ©lulas das hifas maternas poden sobrevivir durante moito tempo en calquera condiciĆ³n dura. Cando comezan a xerminar, aparecen neles Ć³rganos de esporulaciĆ³n ou micelio. As clamidosporas aparecen en moitos basidiomicetos, deuteromicetos e oomicetos.

A reproduciĆ³n asexual ocupa unha posiciĆ³n importante na distribuciĆ³n dos fungos na natureza e Ć© unha das principais caracterĆ­sticas destes organismos. Este tipo de reproduciĆ³n ocorre coa axuda de esporas, que se forman sen fertilizaciĆ³n en Ć³rganos especiais. Estes Ć³rganos difiren en forma e propiedades das hifas vexetativas do micelio. Co mĆ©todo endĆ³xeno de formaciĆ³n de esporas, distĆ­nguense dous tipos de Ć³rganos portadores de esporas, a saber, os zoosporanxios e os esporanxios. Os conidios ocorren de forma esĆ³xena.

As esporas de fungos son as principais estruturas implicadas na reproduciĆ³n. A funciĆ³n principal das esporas Ć© crear novos individuos dunha determinada especie, asĆ­ como o seu reasentamento en novos lugares. DiferĆ©ncianse en orixe, caracterĆ­sticas e mĆ©todos de asentamento. Adoitan estar protexidos por unha densa vaƭƱa protectora de moitas capas ou non teƱen parede celular, poden ser pluricelulares, transportados polo vento, a choiva, os animais ou mesmo moverse de forma independente mediante flaxelos.

As zoosporas son as estruturas de reproduciĆ³n asexual dos fungos. Son secciĆ³ns espidas de protoplasma que non teƱen cuncha, teƱen un ou mĆ”is nĆŗcleos cun ou mĆ”is flaxelos. Estes flaxelos teƱen unha estrutura interna caracterĆ­stica do groso dos eucariotas. Son necesarios para o asentamento de fungos, conteƱen unha cantidade insignificante de nutrientes e non poden permanecer viables durante moito tempo. Ocorre de forma endĆ³xena nos zoosporanxios. As zoosporas serven para reproducir fungos inferiores, que son principalmente acuĆ”ticos, pero os zoosporanxios tamĆ©n se atopan en moitos fungos terrestres que viven en plantas terrestres.

Un zoosporanxio Ć© un Ć³rgano que leva esporas que produce esporas mĆ³biles que se reproducen asexualmente e que teƱen flaxelos. Estas esporas chĆ”manse zoosporas. Como regra xeral, os zoosporanxios xorden directamente sobre as hifas vexetativas, sen esporanxiĆ³foros especializados.

As esporanxiosporas (aplanĆ³sporas) son estruturas de reproduciĆ³n asexual de fungos. EstĆ”n inmĆ³biles, non teƱen Ć³rganos de movemento, hai unha cuncha. Son necesarios para o asentamento de fungos, conteƱen unha cantidade insignificante de nutrientes e non poden permanecer viables durante moito tempo. Xorden de forma endĆ³xena dentro de Ć³rganos esporĆ³xenos (esporanxios). As esporas saen do esporanxio a travĆ©s de aberturas na cuncha (poros) ou cando se viola a integridade desta Ćŗltima. A esporulaciĆ³n endĆ³xena ocorre en fungos mĆ”is primitivos. As esporanxiosporas reprodĆŗcense asexualmente nos zigomicetos.

Esporanxio: este Ć© o nome do Ć³rgano portador de esporas, no que xorden e medran as esporas inmĆ³biles de reproduciĆ³n asexual cunha cuncha. Na maiorĆ­a dos fungos filamentosos, o esporanxio fĆ³rmase a partir dunha inflamaciĆ³n do Ć”pice da hifa despois de que se separa da hifa proxenitora por un tabique. No proceso de formaciĆ³n de esporas, o protoplasto de esporanxio divĆ­dese moitas veces, formando moitos miles de esporas. En moitas especies de fungos, as hifas esporanxiais son morfoloxicamente moi diferentes das hifas vexetativas. Neste caso, chĆ”manse esporanxiĆ³foros.

Os esporanxiĆ³foros son hifas de froitos que producen esporanxios.

Os conidios son esporas de reproduciĆ³n asexual que se forman puntualmente na superficie dun Ć³rgano portador de esporas chamado conidiĆ³foro, que representa secciĆ³ns especializadas do micelio. Os conidios comĆŗns atĆ³panse en marsupiais, basidiomicetos e fungos anamĆ³rficos. Os fungos imperfectos (deuteromicetos) poden reproducirse exclusivamente por conidios. Os mĆ©todos de formaciĆ³n dos conidios, as sĆŗas caracterĆ­sticas, asociaciĆ³ns e colocaciĆ³ns son moi diversos. Os conidios poden ser unicelulares e pluricelulares, de diversas formas. O grao da sĆŗa cor tamĆ©n varĆ­a: de transparente a dourado, afumado, gris, oliva, rosado. A liberaciĆ³n de conidios adoita producirse de forma pasiva, pero nalgĆŗns casos obsĆ©rvase o seu rexeitamento activo.

Deixe unha resposta