Engananche cando che din que para ser feliz só necesitas actitude

Engananche cando che din que para ser feliz só necesitas actitude

Psicoloxía

As psicólogas Inés Santos e Silvia González, do equipo de "En equilibrio mental" desterran un dos mitos sobre a psicoloxía e explican por que pode ser prexudicial para a mente resaltar a importancia de ter unha actitude positiva

Engananche cando che din que para ser feliz só necesitas actitudePM3: 02

Serei sincero, teño unha actitude negativa cara á palabra actitude. O uso que se lle dá molesta moito. Úsase de balde, coma se o xeito no que afrontamos o noso día a día fose elixible e estable, coma se fose tan doado sorrir ante as dificultades da vida e esteamos felices só de espertar e sorrir cada mañá.

A actitude pódese definir como predisposición aprendida temos cara a un evento. Así, se sempre tendemos a ter unha predisposición positiva cara a todo, suponse que somos "unha persoa con boa actitude". E pregúntome entón: por que ás veces enfrontamos situacións de xeito negativo? ¿É que somos masoquistas? Se a actitude é unha predisposición aprendida, significa que depende en certa medida do estratexias de afrontamento que adquirimos, o difícil que vemos a situación e o grao de malestar ou benestar que pensamos que esa situación nos causará.

E se teño mala actitude?

Se unha situación é prexudicial para nós, é normal que pasemos por fases. Tomemos, por exemplo, o pesar dun ser querido. Sería adaptativo se, durante un tempo, a persoa teña unha predisposición pesimista cara á morte. Dicir: "ten unha actitude máis positiva, o mundo segue xirando" só invalidaría e faría invisible a dor que esa persoa sente. Será necesario que teña unha actitude de rabia cara ao que está a suceder e que noutro momento, se o duelo continúa o seu curso, pode ter un aspecto positivo.

Estou orgulloso de telo mala actitude cara a certas cousas, como a actitude agresivo cara ás inxustizas, actitude pesimista cando as cousas van mal e non vexo saída, actitude revisar cara a dilemas morais, actitude sospeitoso cando non me fío de algo ou de alguén. Sei que se me deixo sentir mal e aprender do que me pasa, a miña mirada cambiará.

Creo que o problema non é a actitude que podemos ter nun momento determinado, senón que seguimos estancados, que non aprendemos nin buscamos outras formas nin solucións. E quizais ás veces para atopar outras formas máis positivas de afrontar a vida temos que pasar por outras fases anteriores que, dalgún xeito, son máis negativas para nós.

Sobre os autores

Inés Santos é licenciada en Psicoloxía pola UCM e especializada en Psicoloxía Clínica baseada na evidencia, Terapia do comportamento infantil-adolescente e Terapia familiar sistémica. Actualmente realiza a súa tese sobre as diferenzas de xénero nos trastornos depresivos e participou en numerosas conferencias nacionais e internacionais. Ten unha ampla experiencia na docencia, como supervisora ​​do Servizo de Atención Psicolóxica Telemática PsiCall da UCM e titora no Máster Universitario en Psicoloxía Xeral da Saúde da UCM, ademais de profesora na Universidade Europea. Ademais, é autora de diferentes guías de psicoloxía clínica.

Silvia González, que tamén forma parte do equipo 'En equilibrio mental', é psicóloga cun máster en Psicoloxía Clínica e da Saúde e un máster en Psicoloxía Xeral da Saúde. Traballou na Clínica Universitaria de Psicoloxía da UCM, onde tamén foi titora dos estudantes do Máster Universitario en Psicoloxía Xeral da Saúde. No campo da docencia impartiu obradoiros informativos en numerosas institucións como "Obradoiro de comprensión e regulación emocional", "Obradoiro para mellorar as habilidades de falar en público" ou "Obradoiro de ansiedade no exame".

Deixe unha resposta