A diferenza da maiorĂa dos nenos da sĂşa idade, Luiz Antonio quere comer verduras. Ten boas razĂłns para iso.
Mira o vĂdeo con subtĂtulos en inglĂ©s. ÂżPatacas? Todo Ă© sinxelo. Arroz? Por suposto. Boliñas de polbo? Nunca.
Louise fai preguntas sinxelas, tratando de descubrir como os tentáculos do polbo acabaron no seu prato. E, o que é máis importante, pregúntase que foi das partes restantes do polbo.
"ÂżSegue a sĂşa cabeza no mar?" Louise pregĂşntalle á sĂşa nai, e ela responde: "A sĂşa cabeza está na lonxa". -ÂżCorráronse? pregunta Louise. A mamá dille que sacrifican todos os animais que comen, ata as galiñas, e esta informaciĂłn provocalle un forte rexeitamento: – Non! Son animais! – Resulta que cando se comen animais xa están mortos? Louise amplĂa os ollos. Por que deberĂan morrer? Non quero que morran! Quero que vivan. Son animais... hai que coidalos, non comelos! Despois da sĂşa perspicacia, Louise decátase de que as sĂşas palabras afectaron á sĂşa nai: – Por que choras? pregunta. Non estou a chorar, sĂł me tocaches. Estou facendo algo bonito? pregunta Louise. Mamá respondelle. – ¡Come! Non se pode comer polbo.